De kuiltjes in haar wangen

ZONDAG

Gwen kreunt als een vrouw met persweeën wanneer er weer een pijnscheut op komt zetten. De lading pijnstillers die ze eerder die dag heeft geslikt haalt enkel het scherpe randje van haar aanvallen af. Het intense gevoel van prikkeldraad dat zich langzaam strakker trekt in haar buik kan echter op geen enkele manier worden weggenomen. Door een positieve mantra te herhalen, probeert ze zichzelf te kalmeren. Het zakt wel weer. Het zakt wel weer. Het zakt wel weer. Terwijl Gwen zich concentreert op haar ademhaling hoort ze haar beltoon. Ze grijpt haar telefoon en ziet de naam van haar beste vriendin staan. Ook al voelt Gwen er niet zoveel voor haar nu te spreken, ze besluit toch op te nemen. 

‘Hey.’   
‘Gwen?’
‘De enige echte.’
‘Gwen, ik weet dat je je niet zo lekker voelt na dat gedoe met Jur gisteren, maar ik heb iets dringends. Misschien een hele gekke vraag, maar zou jij Indy vandaag ophalen?’

‘Ehm nee, moest dat dan?’ vraagt Gwen.
‘Dit meen je niet. Toch? Je hebt normaal een goed gevoel voor humor, maar dit zijn geen grappen!’  De bezorgdheid in de stem van Floor is hoorbaar, maar Gwen blijft verbazingwekkend kalm. 

‘Wat is er aan de hand, Floor?’

‘Oh fuck, oh fuck, oh fuck, Gwen! Ze is weg!’

‘Hoezo, ze is weg?’

‘Gwen, Indy ligt niet in haar bed!’

‘Weet je het zeker?’

‘Ja, een kind zie je nou niet bepaald over het hoofd, of wel?!’
‘Weet je zeker dat je haar in bed hebt gelegd?’

‘Ja natuurlijk!
‘Het kan niet anders. Hij is hier geweest!’’

‘Huh, wie?’

‘Bastiaan! Ik wist dat er een hoop steekjes los zaten bij die vent, maar hier zag ik hem niet voor aan. Gwen, ik word gek, hij heeft haar! Hij heeft mijn meisje. Please, kom nu hierheen!’
‘Oké, Floor, bel de politie. Ik zit al in de auto en kom zo snel mogelijk naar je toe!’ Gwen hangt op en drukt haar voet nog wat harder op het gaspedaal. 

5 DAGEN EERDER

Floor likt aan haar gebarsten en gezwollen mondhoek. De wond op haar wenkbrauw is nog maar net voorzien van een korstje als haar lip het volgende slachtoffer is geworden. Ze dept voorzichtig met het stukje wc-papier dat zich binnen de kortste keren vol bloed zuigt. 

Gwen heeft ondertussen een plastic zakje gevuld met diepvrieserwtjes. De zwelling op Floors wang zal over een paar uur zorgen voor een gezicht wat haar beste vriendin liefkozend omschrijft als een sexy aardappel.
‘Floor, dit kan echt niet langer zo,’ zegt Gwen.
Het is niet de eerste keer dat ze Floor op deze manier aantreft. Vooral de laatste maand is het schering en inslag. Als de ex van Floor zijn zin niet krijgt is hij zo onberekenbaar als de pest en de voogdijzaak heeft daar niet in positieve zin aan bijgedragen.
‘Ik weet het, Gwen, maar wat moet ik dan? Bastiaan volledig uit het leven van Indy bannen? Bovendien weet ik dat als ik hem nooit meer de kans geef een band met haar op te bouwen, hij achter mijn familie aan gaat. Hij is er zich echt wel van bewust dat als hij mij iets ernstigs aandoet, de politie sowieso bij hem uitkomt. Wat vind jij dat ik moet doen dan? Of heb je deze keer geen geniaal advies?’
Gwen zucht en draait zich, zonder antwoord te geven op de vraag van Floor, om naar Indy.
Gwen is de vaste oppas van Floors dochter. Ze is haar inmiddels bijna als haar eigen dochter gaan beschouwen en Floor maakt van die gelegenheid gretig gebruik.

Indy wordt morgen twee en op aandringen van haar ouders heeft Floor Bastiaan geweigerd te komen. Het resultaat van zijn boosheid was nu duidelijk zichtbaar op de linkerhelft van Floors gezicht.

De vloer ligt bezaaid met felgekleurd speelgoed die hij in zijn woede kort en klein heeft geslagen en de lievelingspop van Indy heeft haar tragische lot ook onder ogen moeten zien. Haar hoofd is met geweld van haar romp getrokken en ligt nu ontzield in een hoekje.
‘Ik vind het verbazingwekkend dat Indy nog steeds zo’n vrolijk kind is.’ zegt Gwen. ‘Maar ik vraag me wel af wanneer ze echt last gaat krijgen van het gedrag van haar vader’.

Floor is inmiddels met haar telefoon en de zak erwtjes op de bank geploft. ‘Misschien is dit wel een betere partij om die rol op zich te nemen.’ Floor knipoogt naar Gwen en houdt haar telefoon omhoog.
‘Of Gwen, kijk deze!’

Gwen staat op van het kleurrijke vloerkleed waar ze inmiddels met Indy een toren aan het bouwen is en loopt naar Floor.
‘Ja, knappe gast wel,’ zegt Gwen.
‘Nou dat is een understatement!’ Floor grijnst van oor tot oor en laat Gwen de vele foto’s van haar Tinder-match zien. 

Lennert, 29 jaar oud, fitness-guru en overduidelijk ontzettend vol van zichzelf. 

‘Floor, serieus? Wat heb je toch met die tapijtensjouwers?’

Floor trekt haar wenkbrauw omhoog. ‘Een tapijten-wat?’

‘Je weet wel, van die gasten die zo breed zijn dat ze hun armen niet meer recht langs hun lichaam kunnen houden en je onder hun oksel precies een opgerold tapijt zou kunnen schuiven’ 

Gwen barst in lachen uit. Floor weet haar altijd op te beuren met haar vreemde uitspraken.
Indy kijkt verbaasd op als ze haar moeder hoort schateren en begint het uit te gieren van plezier, waarbij de zojuist gebouwde blokkentoren het moet begeven.

Gwen kijkt over haar schouder naar Indy om te zien of ze het gesprek kan volgen, maar de kleine dreumes is vol enthousiasme opnieuw begonnen aan haar bouwwerk.
‘Zonder gekheid, schat. Is het wel verstandig in deze tijd te gaan daten?’ zegt Gwen.
‘Heb je er wel eens bij stilgestaan dat ik het best fijn zou vinden om me weer eens een keer aantrekkelijk en gewild te voelen? Weet je hoe lang het geleden is dat er een aantrekkelijke vent boven op me lag zonder dat hij me een minuut later een bloedlip sloeg? Verdien ik het niet een keer dat een man me op handen draagt?’
Floors goede bui is in één klap volledig omgeslagen.
‘Sorry, Gwen, ik wilde het er niet zo lomp uitgooien, maar je hebt nu al meerdere malen commentaar gehad op mijn liefdesleven. Ik ben me er echt wel van bewust dat ik niet de meest gezonde keuzes heb gemaakt in mijn verleden, maar ik heb dit nu gewoon nodig. Daarbij vind jij het volgens mij ontzettend leuk om af en toe op Indy te kunnen passen, toch?’ 

‘Je weet hoe dol ik op haar ben en ik gun je de wereld, maar ik denk gewoon dat je het wat rustiger aan zou kunnen doen,’ zegt Gwen.
‘Wat als ik straks ook een kind heb? Dan heb ik er weinig vertrouwen in dat hij of zij hier een veilige plek heeft.’ 
Floor is klaar met de discussie en stuurt het gesprek doelbewust naar het pijnpunt van Gwen. 

‘Nu je het er toch over hebt, hoe gaat het eigenlijk met jouw liefdesleven? Of is dat met al die verplichte sekspartijen een beetje opgedroogd?’
Gwens gezicht betrekt.
‘Dankjewel voor je fijngevoelige woorden Floor,’ bijt Gwen haar beste vriendin toe.

‘Als je het echt wil weten. Ik ben behoorlijk klaar met het hele proces. Seks moet spontaan zijn, uit pure geilheid je man willen bespringen en als je dan toevallig gestopt bent met de pil zou er een zwangerschap uit voort kunnen komen. In het woordenboek staat bij “de liefde bedrijven” vast niet vermeld; “Plas van tevoren over een staafje heen om te zien of je aan het ovuleren bent en blijf na de vrijpartij met je benen omhoog liggen om het zaad de juiste kant op te laten stromen.” Er ligt nu zoveel druk op het verwekken van een kind, dat van beide kanten het plezier eraf is gegaan. Gelukkig is onze liefde sterk en overwint het ongetwijfeld alles, maar het begint zijn tol wel te eisen.’ 

‘Ik kan me er niks bij voorstellen, lieverd. Hoeveel ik ook van Indy hou en haar voor geen goud zou willen missen. Je weet dat ze totaal niet gepland was. Als ik er, met de wetenschap van de huidige situatie, nog een keer voor had kunnen kiezen, had ik Indy niet gehad.’

‘Nou, geef haar maar aan mij hoor! Dan zijn we allebei af van het gezeik!’ grapt Gwen. 

‘Wanneer moet je trouwens naar het ziekenhuis? Je had binnenkort toch een controle?’ vraagt Floor. 

‘Vrijdag. Ik ben stiknerveus. Ze gaan de uitslag van de MRI met ons bespreken en ik heb er geen goed gevoel over’ zegt Gwen.

‘Probeer positief te blijven, Gwenny.’ zegt Floor, die bij de aanblik van de waterige ogen van Gwen meteen spijt heeft van haar eerdere botte benadering. 
‘Kom je na de afspraak even langs? Als de uitslag goed is openen we een fles champagne en als het, waar ik niet vanuit ga, negatief is gaan we met een flinke reep chocolade en een bak chips op de bank slechte comedy-acteurs belachelijk maken.’
Een kleine glimlach verschijnt om Gwens mond. Hoe lomp Floor af en toe ook is, dit gekke wijf heeft het hart op de juiste plek.
 

Twee jaar is ze gisteren geworden. Mijn oogappeltje. Zij die de kuiltjes in mijn wangen met me deelt. Zij die zonder enige terughoudendheid van me werd afgenomen.
Floor, of het secreet zoals ik haar liever noem, is geen slachtoffer. De rechtbank oordeelde dat ik niet in staat ben haar op te voeden. Bij de uitspraak keek Floor me met een valse blik aan, terwijl ze mijn dochter, mijn bloedeigen dochter, instrueerde nog even afscheid van ‘papa’ te nemen. En als klap op de vuurpijl mocht ik haar op haar verjaardag niet bezoeken. Ik zal de dagboeken van mijn meisje ingaan als de vader die er nooit was.
Het ouderschaps-gen werd Floor trouwens ook niet bepaald met de paplepel ingegoten. 

Floor met haar zogenaamd gelovige ouders. Ouders die stiekem elk weekend, zonder dat haar geliefde dochter hier enig weet van heeft, niet vroom de kerkdeuren openen, maar de deuren van een parenclub. Zij hebben geen idee dat ik ze al weken in de gaten hou en iedere stap volg welke ze in het geheim denken te zetten. Floor heeft de honger naar seks overduidelijk niet van een vreemde. In de afgelopen drie weken zijn er al zeker 4 onbekende mannen bij haar over de vloer gekomen, terwijl dat wanhopig wannabe-moedertje Gwen mijn kind met zich meeneemt.
En zie Floor nu lopen. Met weer het zoveelste slachtoffer dat denkt een kans te kunnen maken. Op de eerste date zijn armen strelen en je volle lippen liefkozend op zijn schouders plaatsen alsof je hem al maanden kent. Walgelijk. Ik ben er zelf destijds ook ingetrapt. Haar fluweelzachte handen lieten mijn benen binnen de kortste keren aanvoelen als spaghettisliertjes. Ik had geen kans. Floor is als een zwarte weduwe. Ze sluipt op je af en als ze je eenmaal heeft, bijt ze je kop eraf. 

Voor de verandering heeft ze vandaag niet thuis afgesproken, maar zijn ze naar een café gegaan. Het geluk is aan mijn zijde, ze gaan bij het raam zitten. Als ze haar tong verleidelijk langs haar lippen haalt zie ik haar date langzaam verstrikt raken in haar web. De jacht is geopend.
Wat zij niet weet is dat zij ditmaal niet de enige jager is. De vraag is wie er meer geduld heeft. Mijn bloed begint wat sneller te stromen bij de gedachte dat ik als eerste toe kan slaan.
Na wat voelde als een eeuwigheid wachten staat ze eindelijk op en loopt weg, wederom een van haar tactieken. Haar date zal met alle plezier zijn nekspier verrekken om uitzicht te hebben op haar volle billen. Nu is het mijn moment. Zoals bij de eerste verliefdheid voel ik de kriebels in mijn buik. Wist ik maar eerder hoe de aanblik van het vloeien van bloed me zou opwinden. De krachtmeting begint met het spel. Even laten spartelen. Zijn angst voelen. Lichte verwondingen toebrengen. Vervolgens hem even het gevoel geven dat er nog kans is dat ie weet te ontsnappen aan deze hel en het dan genadeloos afmaken. Deze keer is er wellicht minder tijd voor het spel, maar genieten zal ik ongetwijfeld.
Ik spreek hem aan. De zielepoot. Zijn auto staat op het punt weggesleept te worden en ik ben zo vriendelijk met hem mee te lopen om dit te voorkomen. Deze man stond niet vooraan toen de hersencellen werden uitgedeeld. Hij denkt er geen moment over na hoe ik weet dat die vreselijke gouden Volkswagen Golf van hem is.
Terwijl hij zijn pas versnelt, hou ik iets in. Zodat ik, zoals een goed jager betaamt, zicht heb op mijn prooi. Mijn handen jeuken. Waar ik vroeger onophoudelijk met mijn balpen klikte, zo tik ik nu ongeduldig tegen de steen in mijn rechterhand.
Ik zie hem verbaasd kijken naar zijn auto, die uiteraard nog precies op de plek staat waar hij hem ruim een uur geleden achterliet. De kans om vragen te stellen geef ik hem niet. Zonder dat hij het aan ziet komen ram ik de steen tegen zijn achterhoofd. Nu komt het leuke gedeelte.

‘Sjjjjt, stil maar, het duurt maar even. Je zit vast aan je autostoel, dus doe vooral niet je best hieruit te komen.’
Ik daag hem uit zo stil mogelijk te blijven. Hoe harder hij schreeuwt, hoe dieper de punt van mijn mes zich in de gespannen huid van zijn zij boort.
Hij houdt zich groot en ik beloof hem dat als hij stopt met schreeuwen ik zal stoppen met snijden. Even heeft dit angstige muisje hoop, hoop dat ik dit met een reden doe en hij die reden kan wegnemen. Hij blijft vragen waarom. Floor is mijn antwoord. Ik kan Floor niet pakken, haar bloed wat aan mijn handen kleeft zou het ultieme doel zijn, maar meer dan een incidentele ram op haar tere gezichtje gaat me voor altijd van Indy weghouden. In plaats daarvan pak ik alles waar Floor om geeft. En dit is slechts het begin.  

Als hij eindelijk weer op adem is gekomen vraag ik hem of het nog gaat. Verbijsterd door deze vraag probeert hij stamelend te antwoorden. ‘H… hoe… hoezo… Laat me gewoon gaan, freak!’ Zijn bloed loopt inmiddels al via het heft van het mes over mijn duim. De druppels kriebelen langzaam verder richting mijn pols en laten een schokgolf van genot door mijn lichaam gaan. 
De bloedvaatjes in zijn ogen springen van angst en ik kan me niet langer inhouden. Tijd voor het klapstuk.

De felle lampen in de onderzoekskamer verblinden Gwen.
Alle geluiden lijken te zijn vertraagd en de steriele ziekenhuisgeur prikkelt haar neus. Jurre knijpt in Gwens hand. Door de kracht van zijn greep verliest ze langzaam het gevoel in haar vingers.
 
‘Het spijt me dit te zeggen mevrouw Leijssen, maar de MRI wijst uit dat er op beide eierstokken en de eileiders veel endometriose-weefsel aanwezig is. De kans dat we dit kunnen verwijderen zonder ze te beschadigen is vrij klein.’
Dr. Maas laat op de MRI-beelden zien waar de grootste plekken zitten en vervolgt zijn verhaal.
‘Op sommige plaatsen is het weefsel doorgegroeid in de eierstokken en ook een deel van de darmen is geïnfiltreerd.’
Door de opwellende tranen in Jurres ogen veranderen de zwart-wit foto’s in wazige vlekken.
Gwen kijkt naar Jurre, die zonder te knipperen blijft staren naar de beelden die het nekschot van hun toekomstige kind zouden kunnen betekenen. 

‘Maar, wat zegt dit precies? Dit kan het toch niet zijn?’ stamelt Gwen.
‘Heel kort door de bocht betekent dit dat de mogelijkheid dat u zelf kinderen kan krijgen, vrijwel nihil is.’
Dr. Maas ziet het verdriet in de ogen van het stel en zou het liefst zijn professionaliteit even laten varen om ze te troosten. 
Jurre heeft inmiddels Gwens hand los gelaten. De emotie is voor hem zo overweldigend dat hij volledig uitschakelt. Gwen probeert de rest van het gesprek nog te volgen, maar de enige woorden die door haar hoofd blijven spoken zijn ‘kinderen krijgen… nihil’

Volledig verdoofd loopt ze met Jurre het ziekenhuis uit. 

ZATERDAG, 1 DAG VOOR DE VERDWIJNING VAN INDY


Nog geen 24 uur geleden kregen Jurre en Gwen te horen dat het krijgen van een kind samen vrijwel onmogelijk zou zijn. Gwen was de hele dag ontroostbaar geweest en weigerde iedere vorm van steun die Jurre haar probeerde te bieden. Ook de stroom van bezorgde berichtjes van Floor verplaatste ze linea recta naar de digitale prullenbak. Jurre raakte met de minuut geïrriteerder door haar afwijzende houding en verdween, zonder een woord te zeggen, aan het eind van de avond richting het bruin café. Een plek waar Jurre zich totaal niet thuis voelde tussen de darters met overgewicht en hun bijbehorende blonde karaoke-zangeressen, maar wel een omgeving waar mensen hem met rust zouden laten.
Jurre was, in tegenstelling tot de ex van Floor, geen fan van alcoholische dranken. Voor vandaag maakte hij een uitzondering. Het deed er nu even niet meer toe dat het drinken van alcohol slecht zou zijn voor de productie van gezond en actief zaad.
Jurre’s kinderwens was misschien nog wel groter dan die van Gwen. Hij zag zichzelf al van kleins af aan een hippe, jonge vader worden. Toen Gwen hem anderhalf jaar geleden, tijdens de eerste date, duidelijk maakte dat zij geen jaren meer wilde wachten met het krijgen van een kind, vergat Jurre in een oogwenk alle twijfels waar hij tijdens het whatsappen nog tegenaan was gelopen.
Al die tijd stond hij fier naast haar. Zelfs toen Gwen door het gebruik van hormonen in een depressie raakte.
Nu is hij, aan een met alcohol besmeurde bar, glazen bier in veelvoud achterover aan het slaan en lijkt zijn droom mijlenver weg. 

Wat Jurre betreft is er maar één oplossing voor dit probleem.

Gwen probeert uit alle macht haar tranen te bedwingen. 

‘Hoezo, uit elkaar gaan? 

   ‘Gwen, ik wil een kind. En het spijt me vreselijk, maar als jij me dat niet kan bieden, zie ik voor ons geen toekomst.’

De pijnaanvallen die Gwen ervoer door de endometriose deden zeer, maar de stekende opmerking van Jurre liet al haar zenuwuiteinden tintelen. 

Als in een plots opkomende storm wordt Gwen overweldigd door een vlaag van woede. 

‘Alsof het mijn schuld is?! Alsof ik ervoor kies om dag in, dag uit, te vergaan van de pijn en doodmoe te zijn,’ schreeuwt ze. Alsof ik het leuk vind mezelf vol te moeten proppen met pijnstillers die me veranderen in 90% van de karakters van een slechte zombie-film. Ik wil ook een kind, Jur!’ 

Jurre wendt zijn blik af. Hij was in een hele korte tijd zielsveel van Gwen gaan houden, maar de liefde voor zijn ongeboren zoon of dochter was nu al groter dan de liefde voor Gwen ooit zou kunnen zijn.
Zonder Gwen nog aan te durven kijken loopt Jurre naar de deur. ‘Ik kom mijn spullen begin volgende week wel halen, ik denk dat het goed is als we allebei even afkoelen en de situatie tot ons door laten dringen. Ik hou van je.’
Op het moment dat Jurre nog even aarzelt, zijn jas van de kapstok pakt en zich omdraait, ziet hij nog net een vaas met droogbloemen zijn blikveld inschieten.  

‘Ik hou van je. Mn reet.’

Als Jurre na een aantal minuten versuft en draaierig zijn ogen opent, is Gwen verdwenen. 

ZONDAGOCHTEND

Midden in een droom over haar laatste verovering schrikt Floor wakker. Ze zet haar bril op en kijkt vlug naar de wekker. 09:30. Indy heeft goed uitgeslapen vandaag. Op haar tenen loopt ze door de gang richting de slaapkamer van haar dochter. Ze legt haar wang tegen de houten letters op Indy’s deur en luistert of ze al ligt te brabbelen. Het is heerlijk stil en zoals je slapende honden niet wakker moet maken, zo moet je dat bij kinderen ook vooral niet doen.
Ze stapt de luxe badkamer in om te gaan genieten van een uitgebreide douche. Normaal gezien heeft ze daar ‘s morgens geen tijd voor, maar nu maakt ze gretig gebruik van de extra tijd die Indy haar deze ochtend lijkt te gunnen. Als Floor onder de douche haar vingers langs haar benen haalt, voelt ze de korte haartjes al prikken. ‘Nu ik toch bezig ben, kan ik meteen een scheermes langs deze stelten halen,’ denkt Floor hardop. 

Als ze ook haar blonde extensions heeft voorzien van een haarmasker stapt ze de douche uit. 

Tijd om die kleine prinses wakker te kussen.
De deur gaat, als in een horrorverhaal, met een piepend geluid open. Dat was het enige wat ze aan Bastiaan miste; zijn twee rechterhanden die dit binnen een minuut verholpen zouden hebben. 

Halverwege de kamer besluipt Floor een onderbuikgevoel.
Er is iets mis. Er hangt een geur die bekend is, maar die ze niet kan plaatsen en het is stil.
Te stil.
Ze haast zich naar het bed en slaakt een angstkreet.
Haar dochter ligt niet in haar bed. 

Alsof ze verwacht een ander resultaat te zien slaat ze haar dekentje een aantal keer om en kijkt in ieder hoekje om te zien of ze er toch niet is.
Ze is echt weg. 

Floor rent naar beneden en pakt haar telefoon om Gwen te bellen.
Misschien ben ik in de puinhoop die door moet gaan voor mijn brein vergeten dat Gwen haar vandaag op zou halen. Gwen heeft de sleutel en het zou kunnen dat ze me wilde laten slapen.

Na het telefoongesprek met Gwen is Floor de ontreddering nabij. Zonder aarzelen draait ze 112, terwijl ze ijsberend de woonkamer verkent. Uit alle macht probeert ze zo kalm mogelijk de situatie uit te leggen aan de centralist, als ze plots afgeleid raakt door een stuk glas wat haar in het oog springt. 

‘Fuck! De ruit van mijn achterdeur is ingeslagen, er moet nu iemand komen! schreeuwt ze uit. Floor begint steeds zwaarder te ademen. Ze is ervan overtuigd dat Bastiaan haar deze keer écht wilde raken. Blijkbaar was een overvloed aan kapot geslagen lichaamsdelen niet voldoende, hij moest ook nog datgene afnemen wat haar in deze fase van haar leven overeind hield.
Ze laat zich vallen op de koude tegelvloer en vouwt haar hoofd tussen haar knieën. De stortvloed aan tranen vloeit als een waterval op Floors handen.

Hoe heb ik dit niet aan zien komen? Hoe kon ik zo stom zijn?  
De politie heeft me beloofd snel te komen.
Net als Gwen trouwens. Waar blijft Gwen eigenlijk? 

Het is nog geen vijf minuten rijden en ze is er nog steeds niet.
Gwen, ik heb je nodig.
     

Indy knuffelt haar nieuwe pop en kijkt ademloos naar de voorbijgaande bomen.

Gwen kijkt in haar achteruitkijkspiegel en geniet van de kuiltjes in Indy’s wangen.
De snelweg achter hen wordt steeds langer. 

‘Gezellig hè lieverd, met mama op pad.’

Ze geeft een dot gas bij en verdwijnt over de Belgische grens. 

‘Wij gaan samen heel gelukkig worden.’